Bo żarcie popcornu w trakcie seansu jest czymś obrzydliwym.

Popcorn w kinie jest naturalny jak wata cukrowa w wesołym miasteczku czy panska skórka na wiejskim odpuście. Jest też wyborem - nie chcesz to nie jesz. Za to słowa, które wybrałaś jak „żarcie” czy „obrzydliwym” są pejoratywne i nacechowane agresywnie. Czuć w nich wyższość :)

Zamieniono kina w obiekty gastronomiczne i w pralnie mózgów przez kilkadziesiąt minut reklam. Biedne czasy, gdy nie jedząc obroku w kinie człowiek staje się "wyższy". Już od pewnego czasu nie wypowiadając słów wulgarnych takich, jak u Kiepskich, człowiek też staje się "wyższy". To nie jego zasługa, ale to WINA ludzi "kultury", którzy nas ściągają niżej, tam, gdzie brak kultury.

Twoja wyższość nie polega na tym, że przeszkadza Ci popcorn w kinie. Polega na tym jak wywyższasz się mówiąc o tym. Nazywasz przekąskę, która dla wielu z nas jest przyjemnym elementem doświadczenia kinowego OBROKIEM - czyli paszą dla koni. To jest właśnie wyższość. Stawianie się wyżej przez umniejszanie innym.

A popcorn? Jeśli trochę poczytasz to dowiesz się, popcorn w kinach jest obecny od lat 30tych od kiedy Julia Braden wstawiła maszynę z popcornem do czterech kin. Chwilę później popocorn był już na większości pokazów.

Po pierwsze przymiotnik "wyższy" napisałem w cudzyslowie i dalej analizowalem jego względność. W zasadzie to nie jest wyższość, bo czy Guliwer z powieści Swifta powiększył się i wywyższył w kraju Liliputów? Nie! Obrok kinowy nie wywyższa pomijajacych go, a pomniejsza jego amatorów, zresztą też dlatego, że traktowanie szczególnej czynnosci, SPOŻYWANIA jedzenia (nie pożerania, żucia w krowim stylu, machinalnego gryzienia itp., jak to się dziś dzieje w różnych punktach gastronomicznych i w kinie) w sposob tak lekceważący, byle jaki, drugorzędny... niestety pomniejsza nas, obniża nas, bo tak zstępujemy po szczeblach kultury w dół.

“Obrok kinowy nie wywyższa pomijajacych go, a pomniejsza jego amatorów”. Nie zgadzam się z tym. Stosujesz sofizm, który w matematyce nazwalibyśmy DODAWANIEM PRZEZ ODEJMOWANIE. Czyli określając przekąskę, którą wielu z nas lubi jeść w kinie mianem paszy dla koni - dodajesz sobie (kultury, smaku etc) przez odejmowanie innym.

Przyszedłem do kina, by nakarmic sie sztuką, a zobaczylem Liliputów, którzy uważają, że jedzenie jest czymś w rodzaju drapania się lub aktu seksualnego. Nie. Jedzenie jest by się nasycić i trzeba to robic swiadomie, a nie w cyklu krowy, żując po skosie rysowanym żuchwą, podobnie do bębna właczonej pralki, która nie zobaczy kolorów i deseni pranych tkanin, bo połyka prąd kęsami voltów.

Może bardziej byś się nasycił sztuką gdybyś patrzył się na ekran, a nie na to jak żują inni widzowie z boku, zboku.

Ekran jest ok.30-40 m ode mnie, a obrok... wokół mnie, nawet są takie jakby okragłe koryta, w ktore można włożyć kupiony obrok... i to czasem pachnie, a ekran nie pachnie. I szczęki wokół się ruszają jak u turonia z kolędnikami. A bywa coś gorszego, reklamy przed filmem, wtedy wyjmuję słuchawki, zamykam oczy i odtwarzam swoją muzykę.

Obrażanie młodzieży, która podczas filmu żre, bawi się komórką czy drapie się po jajach ostentycyjnie, to hejtowanie, rasizm i faszyzm w jednym. Typowe dla ludzi z Konfy czy Pisu!

Więc mówisz, że reżyser nie uznaje scenariuszy i uważa swoje dzieło (film fabularny? dokument? zlepek scen?) za wielką sztukę? I że znalazło się grono osób które mu przyklaskują? Ach, kwintesencja polskiego kina festiwalowego :)

Chcę wierzyć, że to co, zobaczyłem na tym pokazie - na ekranie, w rozmowie z reżyserem i w zachowaniu publiczności - nie jest reprezentatywne dla całego tego środowiska.

niestety w dużej mierze jest reprezentatywne.

:-(

Co się dziwić, że mu odwaliło skoro krytycy tak spuszczali się nad tym jego gównianym Chlebem i solą.

Bo tak kazał im Mikołaj Lizut-Lizus.