Ekranizacja powieści Julesa Renarda Rudzielec o niekochanym przez rodziców dziecku, samotnym, wykorzystywanym, wykpiwanym, odtrącanym przez niemalże wszystkich dokoła.

Literackiego pierwowzoru nie znam. Rzekomo jest to tragedia przeplatana lekkim humorem, żartem i komedią wynikającą z dobrego pióra Renarda. Film pod tym względem różni się od książki. Jest pełen pesymizmu, świat młodego Rudzielca jest przebrzydły, wrogi. Rodzina, począwszy od ojca, który ma los syn kompletnie w poważaniu, poprzez jawnie nienawidzącą syna matkę, aż do rodzeństwa, które nigdy nie wstawia się za najmłodszym bratem. Jedyną litość okazuje mu służąca, ale z jej zdaniem nikt nie liczy się w domu.

Świetnie zagrana jest matka - brzydka, stara baba, którą aż chce się udusić przez ekran, która tworzy wokół siebie gruby mur antypatii. Zdecydowanie jest to czarna gwiazda tego filmu, przyćmiewająca resztę postaci. Na długim miejscu główny bohater - struchlały, budzący współczucie, poczciwy, próbujący odnaleźć się w niesprzyjających warunkach do życia. Ojciec i rodzeństwo blakną na tle tej dwójki, choć i im reżyser powierzył znaczącą dla fabuły rolę.

Ta przedstawia się też zgrabnie, może z trochę otwartym happy end, ale na pewno nie przynudza. Ładne zdjęcia (alpejskich gór, górskich mieścin, chaty Rudzielca), bardzo wprawna reżyserka ręka - warto się zdecydowanie z tym dziełem zapoznać.