Pośród rozległej plaży, w małym baraku, kilku zbirów przetrzymuje młodą studentkę. Wkrótce między nią, a dowódcą bandy zaczyna kiełkować uczucie...

Właściwie nieznany mi wcześniej reżyser Robert Hossein tworzy tu niesamowity obraz wyobcowania, samotności i nienawiści, skrywanych pod srebrzystymi maskami. Bez słów (naprawdę minimalna ilość dialogów), bez stawania po żadnej ze stron. A każda strona ma tu coś do powiedzenia, każdy z bohaterów, niezależnie od płci i roli, jaką odgrywa, jest tak naprawdę osamotniony, spragniony miłości, skrzywdzony przez innych ludzi. Jak wiadomo - przemoc rodzi przemoc, każda krzywda pragnie zapłaty za ból. Całość tej pozornie prostej historii porwania i wątku uczucia pomiędzy katem, a ofiarą osnuwa oniryczna sieć, którą tworzą świetne zdjęcia Diota oraz przyjemnie wwiercające się w ucho motywy muzyczne André Hosseina - ojca reżysera. Główny temat, niemal melancholijna kołysanka, w niesamowity sposób kontrastuje ale i współgra z wyludnionymi plenerami czy ujęciami twarzy bohaterów. Na plus jeszcze dobre aktorstwo oraz finał, który zmiata z powierzchni ziemi. Warto. 8/10.