Według mnie, jest to bardzo wierne studium postaw pozostałej trójki w obliczu utraty najbliższej osoby. Ojciec zaczyna się obwiniać, zadręcza się do tego stopnia, że w końcu rezygnuje z pracy zawodowej. Córka robi się agresywna, matka popada w histerię.
Z czasem obydwoje dorośli dowiadują się, że ich syn miał tuż przed śmiercią sympatię. Koniecznie chcą ją poznać. Wydaje mi się, że liczą, że w ten sposób po raz ostatni w życiu dowiedzą się o synu czegoś nowego, przedłużą w jakiś sposób swoje obcowanie z nim.
Duże wrażenie robi pokazana z bezdusznym naturalizmem scena, gdy na oczach rodziny do trumny przylutowywana jest blaszana powłoka, a następnie przyśrubowywane wieko. Wszystkie ich uczucia jakby zabiera ruch mechanicznego wkrętaka.
Firm bardzo przyzwoicie zagrany i oprawiony muzycznie. Nanni Moretti spisał się tak w roli reżysera, jak jako odtwórca głównej roli.
Polecam. Wyciszony i mało efektowny, ale bardzo prawdziwy i przyjemnie zrobiony film.