Film porusza problem weteranów wojennych, młodych mężczyzn, jeszcze niedawno pełnych sił i chęci do życia, teraz nie mogących się poruszać, przykutych do wózka pacjentów pewnego szpitala. Każdy z nich stara się zaakceptować bieżący stan rzeczy, to, że nie nigdy nie będą już w stanie chodzić, grać w baseball czy kochać się ze swoją kobietą. Pobyt we wspólnej sali szpitalnej zachęca ich do integracji i rozmów o ich obecnym życiu. Po długiej i wyczerpującej rehabilitacji stają się wrócić do normalności (grają w karty, bywają w pubach), ale podskórnie czują, że nic już nie będzie takie jak dawniej, a oni sami nigdy już nie będą traktowani tak samo, gdyż wzbudzają w ludziach jedynie współczucie i litość (scena gdy Ken (Brando) prosi w barze o rękę córki swojego znajomego; później prowokuje go, by go uderzył).

Na moją uwagę zasłużył scenariusz, dialogi prawdziwe i nieprzesłodzone.
Niesamowity debiut Marlona na ekranie - czysty naturalizm.

w Polsce zaprzestano dystrybucji, ale możliwy do nabycia np. na e-bay.co.uk