Odpowiedzi na Twoje pytanie nie znam, niestety, ale wydaje mi się, że mimo bardzo podobnego punktu wyjścia te dwa filmy zdążają w zupełnie odmiennych kierunkach i w rezultacie opowiadana przez nie historia tylko z pozoru jest paralelna.

W "Portrecie..." widzimy człowieka, który konfrontuje się z własną przyszłością (śmierć) i teraźniejszością (samotność). Młodzi ludzie są dla niego substytutem rodziny i urozmaiceniem nadmiernie uporządkowanego życia - antidotum na nękające go problemy. W "Tam, gdzie rosną poziomki" bohater stawia czoło swojej przeszłości, ale też temu, kim był i kim pozostał. Podróż w towarzystwie młodych jest dla niego bodźcem do zmiany optyki, a ostatecznie - do wewnętrznej przemiany.

O ile Bergman zachęca do głębszej refleksji, to Visconti poprzestaje na banalnym stwierdzeniu, że lepsza najgorsza rodzina niż żadna. Szkoda, że nie zaakcentował mocniej aktu demistyfikacji pięknego obrazka, jaki profesor stworzył na użytek własnych tęsknot, i ostatecznie zafundował widzowi ckliwy finał.