Najsampierwszy film grozy, jaki oglądałem, który do dzisiaj jest dla mnie z tego powodu filmem
szczególnym. Szczerze, to dzisiaj oceniając „Nocny Dreszcz” (bo pod takim tytułem go wtedy
oglądałem) nie jestem w stanie odłożyć na bok tego sentymentu, jakim darzę ten film, i może
dlatego napiszę, że jest to jeden z najlepszych wampirycznych horrorów, jakie oglądałem. Nawet
oglądając go dzisiaj stwierdzam, że jest to zwyczajnie bardzo dobrze zrobiony film. Gwiazdą filmu
jest dla mnie bezapelacyjnie Chris Sarandon, jako Jerry Dandridge. To dzięki niemu postać
wampira jest jednym z najjaśniejszych punktów filmu (jak dla mnie także jedna z najciekawszych
postaci wampirów w ogóle). Dalej mamy Roddy’ego McDowella jako Petera Vincenta – chyba
nie sposób nie polubić ten postaci. Pozostali aktorzy niewiele ustępują tej dwójce. Kilka scena
jest naprawdę godnych uwagi – szczególnie Charlie obserwujący sąsiada dobierającego się do
ofiary, czy ta, kiedy Jerry uwodzi Amy na dyskotece – obu sceną towarzyszą nastrojowe kawałki lat
80-tych. Generalnie należy pochwalić twórców za muzykę i sposób, w jaki została wpleciona w
film. W pamięci została mi także scenografia szczególnie wnętrza domu Dandridge’a, gdzie
rozgrywa się końcówka filmu. Cały film podany jest na lekko z dużą dozą humoru, i w klimacie lat
80-tych, który to uwielbiam. Jak dla mnie za to wszystko, co powyżej napisałem i sentyment- 9/10