(...) Film przypomina co najmniej kilka starszych horrorów, w tym „Zaproszenie”, „Nie oddychaj” i cravenowski klasyk, „W mroku pod schodami” (vide: postać Iris i zdeformowanego „pupila” Dawsonów). To propozycja dla fanów kina spod znaku artystycznej makabry, midnight movies lub, jeśli wolicie, „kina o północy”. Zakończenie jest wręcz obłędne i budzi skojarzenia z brutalnymi momentami filmów Quentina Tarantino. Nie należy przy tym oceniać „Monster Party” przez pryzmat samych tylko wnętrzności, bo bohaterów zarysowano ciekawie, wcale nie czyniąc z nich chodzących stereotypów. Uwagę zwracają Hall jako heroiczny, ale też naiwny Dodge oraz znana z ostatniego „Halloween” Gardner, występująca w roli, którą najlepiej określić mianem faux final girl. Dawno niewidzianej na dużym ekranie Robin Tunney teoretycznie nie przyznano dużej roli, bo jej Roxanne Dawson widzimy w kilku scenach. To jednak postać intrygująca i wyróżniająca się na tle bezwiednych morderców. Jest kobietą zgnębioną i pełną skruchy, niewybrzmiewającą w pełni, bo odegraną przez Tunney dość oszczędnie. Jej doświadczenia, przemyślenia i wewnętrzne rozterki pozostają w sferze domysłów, budują wokół Roxanne enigmę, jakiej brakuje innym bohaterom.

Nie będę Was oszukiwał, pisząc, że „Monster Party” to najlepszy horror tego roku czy nawet ostatnich miesięcy. To jednak solidny gorefest, który ogląda się z wyraźnym poczuciem spaczonej przyjemności. Jest dostatecznie skąpany w sztucznej krwi, nigdy nie przynudza, bo tempo jego akcji sunie jak po maśle. W skali szkolnej przyznaję solidną czwórkę.

Pełna recenzja - #HisNameIsDeath