Też kiedyś chciałem wyjść do lasu i wydrzeć się. Oczywiście sam, bo nigdy nie poznałem nikogo na tyle wyluzowanego, by mi na takie rzeczy pozwolił. Na pewno nie bez uprzedniej kolejki alkoholi.

Nigdy ostatecznie tego nie zrobiłem. Nie dlatego, że nie miałem odwagi. O tej potrzebie opowiada ten film. O chęci zrobienia czegoś, oraz o uświadomieniu sobie, że to niczego nie zmieni. Co z tego, że będziesz krzyczał kilka godzin, skoro sam się nie usłyszysz?

Główny bohater słyszy siebie dopiero w wieku 26 lat. To optymistyczna wersja dla wielu ludzi. Na szczęście nie dla mnie.


8/10, ulubiony.


„Nie mówię, że nie płaczę. Ale w przerwach też się śmieję”

- Zabiję matko*ebcę.
- Gra słów zamierzona?