Nie pierwszy taki portret nastoletniego, szkolnego sadyzmu, ale za to jeden z tych, którym udaje się być czymś więcej niż tylko mocną historią z publicystycznym zacięciem. Z jednej strony, co nie nowe, na pewno dzięki formie niemal minimalistycznego, a doskonale wyreżyserowanego filmu, który jest bardzo naoczny i przekonujący w swojej chłodnej oszczędności. Z drugiej, ważniejszej - dzięki uwadze, jaką poświęca reżyser bohaterce. Jest w jej portrecie, i portrecie jej relacji z ojcem, na tyle nieinstrumentalny i czuły (ale nigdy czułostkowy czy sentymentalny), że ani przez chwilę nie odnosiłem wrażenia, jakby była ona dla niego po prostu elementem gniewnej, fabularnej publicystyki. Ze względu na temat, film na pewno ma w sobie coś z publicystyki - podobnie jak np. niedawna "Gra" Rubena Östlunda - tyle że od początku do końca jest też skupioną na dwojgu bliskich sobie osób bardzo intymną opowieścią. A przez to, ostatecznie, boli tym mocniej.