dziełko wybitnie exhibicjonistyczne, zrzuca ciuszki, zrzuca skórę, mija krew i kości po czym dochodzi do tego, co w filmie z roku ubiegłego aż strach było zżerać.. powiem więcej - fassbinder jest tutaj niczym augustyn, podejrzany święty, który w swych wyznaniach tak się rozpędził, iż powymieniał nawet te grzechy, których był nigdy w życiu nie popełnił, tak na wszelki wypadek lub też aby bogu może przypodobać się, nie wiem.. kto wie, czy nie miał z tego święty sporej satysfakcji cokolwiek sadomasochistycznej - nie mniejszej niż gdyby je był faktycznie popełnił, bo szybą myśli bezpiecznie od czynu odgrodzonej - i niebosiężnego przekonania o cnocie własnej zaprawdę olimpijskiej. otóż fassbinder zachowuje się podobnie, biczuje się i poniża zupełnie bez powodu, trudno doprawdy uwierzyć w ten jego zanik uczuć wyższych, nieumiejętność dostrzegania piękna, wyssaną z mlekiem matki chyba pokraczność poruszania się na salonach, głuchotę na muzykę, ślepotę na modę, styl, szyk i trudności posługiwania się widelcem i nożem - ogólnie żeby taki w sprawach kultury był nieociosany, łatwo tak przez ludzi wystrojonych w krawaty i koszule manipulowany, on, artysta uwielbiany, naiwny baranek boży..