Krótka piłka - mamy 2018 r. O Predatorze wiemy już właściwie wszystko. Nie ma już powrotu do atmosfery tajemnicy i zaszczucia z pierwszej części. Yautja zostali przez popkulturę doszczętnie przeżarci i przetrawieni, co w zasadzie nie powinno wcale dziwić. W końcu mówimy o rasie kosmicznych łowców, których cała działalność orbituje wokół najbardziej prymitywngo przejawu hedonizmu - żądzy zabijania dla rozrywki. To wszystko. Trudno dorobić ideologię do czegoś, co samo w sobie jest tak proste, płytkie i hermetyczne. Predator nigdy nie był i nie będzie nośnikiem ludzkich lęków, jak jego kolega po fachu, ksenomorf, w którego sylwetkę wpisywano dotąd tak różne motywy, od seksualnych po religijne, by tylko wspomnieć o tych najbardziej nośnych.

Tymczasem Predzio doczekał się już tajemniczej i klimatycznej (oraz legendarnej!) jedynki, cholernie solidnej i niedocenianej dwójki, do tego Predators, również uderzający w nieco poważniejsze tony. Co więc zostało? To samo, co w przypadku czwartego Obcego - stylowy, zwariowany oraz pełen autoironicznego humoru kamp - i to właśnie otrzymujemy!

Coby się przesadnie nie rozwodzić, od razu uspokoję - wszystko w tym filmie świetnie zagrało i kliknęło. Serio. Nawet dziecko, którego wątek jest naprawdę fajnie pomyślany, niewciśnięty na siłę, pełni funkcję bardzo zgrabnego fabularnego łącznika. Humor jest w punkt, tempo iście zawrotne, bohaterowie i złodupcy charakterni - tak naprawdę jedynym problemem jest to, że postaci są na tyle ciekawe, że aż szkoda, iż każda nie dostała jeszcze trochę czasu ekranowego. Po cichu liczę na jakąś wersję reżyserską, dłuższą o jakieś ~10 minut.

Ciasteczko! <3