To bez wątpienia jeden z najbardziej przeze mnie oczekiwanych filmów w tym roku. I jakże
dziwnie czuję się po jego seansie. To też w istocie przedziwny film. Trudno tu o prosty wyrok.
Tu i teraz: to wielka ambitna porażka. I nazwać można go wielkim poprzez wręcz
niewiarygodnie klimatyczne i w dobrych proporcjach efekty specjalne, Scott myśli obrazami
[za pomocą naszego rodaka nota bene] - efekty 3D nareszcie uzasadnione. Ambitny [jak na
swój rodzaj] - założenie: zderzenie wiary z nauką, człowieka z nie-człowiekiem. Porażka w
gruncie rzeczy napompowana przez raczej wygórowane oczekiwania. To jest tylko kino
rozrywki, reżyser uczciwie od początku tego nie ukrywa. Luki w scenariuszu są, ale szybkość
akcji pozwala nam o tym zapomnieć. Problemem istotnym jest wielowątkowość, która nie
ma swojego finału. Czy to zwykła furtka czy logiczny błąd. Dla mnie to pierwsze. Ad
aktorstwa: to film Michaela Fassbendera [efemeryczny, dziecinny, w konsekwencji zimny i
okrutny] oraz Charlize Theron [jedyna tak naprawdę konsekwentna postać filmu, zagrana
idealnie od samego początku, takiej jeszcze jej nie widziałem]. Noomi Rapace - nie
zgadzam się z jej krytyką, nie przeforsowała to pełnym ornamentów dramatyzmem - jest w
niej coś magnetycznego. Czuję specyficzny rodzaj satysfakcji, w tle niedosyt. Czy warto?
Oczywiście...ale nie myśl po seansie kategorycznie!