Te "100% wolnej interpretacji" to zasługa Damona Lindelofa, moim zdaniem jednego z najgorszych współczesnych scenarzystów.

Wymyślenie dobrej tajemnicy jest trudne. Trzeba nie tylko postawić przed postaciami szereg problemów, ale przede wszystkim należy znać na nie odpowiedź i dać im wskazówki prowadzące do logicznych konkluzji. Wskazówki, które przekonają nie tylko ich, ale przekonają widza. Lindelof nie pisze w ten sposób.

Lindelof stawia problem lub pytanie, ale ma gdzieś odpowiedź. Logiczna konkluzja? Zbędna. Prościej jest okrasić główny wątek szeregiem odniesień religijnych, kulturowych i literackich i mieć nadzieję, że fani spróbują coś z tego zbudować. I próbują. Oficjalne forum filmu huczy od rozmaitych teorii, które próbują posklejać ten wrak w całość. Podobnie było z serialem "Lost". Pierwszy sezon obiecywał wiele, ale z biegiem czasu stawało się oczywiste, że epizody są pisane na kolanie. Odpowiedzi nie nadchodziły a fanom było coraz trudniej logicznie połączyć poszczególne fragmenty. Finał serii był dla wszystkich sporym rozczarowaniem. Jest to po części szkoła JJ Abramsa, który powiedział kiedyś, że tajemnica jest jak zamknięte pudełko. Jeśli je otworzysz przestaje być tajemnicą, więc równie dobrze możesz nie wiedzieć co jest w środku. Takie właśnie puste tajemnice serwuje nam Damon Lindelof.

Zgadzam się z tobą co do pozytywnych cech filmu. Aspekt wizualny jest niesamowity. Aktorzy starają się jak mogą, ale materiał źródłowy jest za słaby, żeby coś z niego wykrzesać. Irracjonalne działania postaci i debilne dialogi, mimo że dobrze zagrane, kompletnie odbierają im wiarygodność. Na plus dodam jeszcze, że muzyka też jest niezła, choć zdecydowanie za dużo w niej patosu. Łącznie na mojej skali daje to mocne 3.