Nikt nie kazał jej się zwalniać, coś jej odbiło - porwała dziecko i wywiozła gdzieś pod Kanadę.

Tu już się obudziłam i ta końcówka nawet była ciekawa. Kobieta miała problem ze sobą, to pewne. Może była nadwrażliwa, ale jednak są jakieś granice. Dla mnie to w ogóle film o tej kobiecie, a nie dziecku.
Dzięki.

Tak, było coś z nią nie tak już od początku filmu, bo kto normalny kradnie wiersze kilkulatkowi? :) Ja skłaniam się ku teorii, że ten dzieciak wcale takim geniuszem nie był. Był inteligentny i może i miał jakiś talent, ale ona wszystko wyolbrzymiła i przeniosła swoje niespełnione marzenia o byciu wielką artystką na niego.

To prawda. Ona była byc może nadwrażliwa... w pewnym momencie jednak ta relacja z dzieckiem stała się dla mnie lekko chora. Ona zaczęła w nim widziec romantycznego mężczyznę piszącego (co prawda to prawda nie aż tak wybitne) wiersze.

Zwykle w ogóle nie przemawiają do mnie wiersze czy mglista poezja, ale ten ostatni, wyrecytowany przez chłopca na plaży, jakoś mnie poruszył. Zdecydowanie był najlepszy ze wszystkich. ;)

Film o kobiecie, a nie tym dziecku - sam tytuł na to wskazuje.