Zrealizowany już na potrzeby telewizji sequel/prequel arcy-dreszczowca Alfreda Hitchcocka. Norman znów jest na wolności, wiedzie żywot szczęśliwy i spokojny u boku żony (sic!), ale wciąż przeszłość nie daje mu spokoju, dzwoni więc do stacji radiowej, aby podzielić się ze słuchaczami historią swego trudnego dorastania...
Podstawowy grzech filmu Garrisa polega na tym, że stara się odrzeć postać Batesa z resztek tajemnicy i wcisnąć nam własną wersję jego młodzieńczych losów. Przybędzie więc na koncie naszego bohatera trupów, poznamy także "wreszcie" jego osławioną matkę. Ta przedstawiona została tutaj jako przeciętna dziwka, co już uznać można za pewne przegięcie: chyba jednak wolelibyśmy, aby pozostała jedynie głosem w głowie Normana. Plusem jest niewątpliwie ponowny udział Anthony'ego Perkinsa (to jedna z ostatnich jego ról). Mamy tutaj również Olivię Hussey (Norma Bates), czyli pamiętną Julię z filmu Zeffirellego. Daje się obejrzeć, choć ciężko nie odnieść wrażenia, ze to już tylko cyniczne żerowanie na legendzie.