Pierwszy film Argento. Trochę sztampowa fabuła. Seryjny morderca i przypadkowy świadek, który ma ambicje rozwiązać zagadkę i pomóc policji w złapaniu zbójcy. Mimo braku oryginalności fabuła zaciekawia od samego początku i tak jest do końca.
Film ma dobre tępo, dobre sceny(ucieczka przed zabójcą w żółtej kurtce wieczorem), czuć napięcie i niepokój. Film broni się specyficznym klimatem Argento z lat 70, któremu upływ czasu nie zabrał dużo z atrakcyjności. Jak zwykle u Argento mocną stroną jest muzyka, która w tym przypadku robił sam Ennio Morricone. Reżyser dobrze dozuje tzw. „krwawe sceny”, których tutaj tak naprawdę nie ma. Aktorstwo nie jest mocną stroną filmu(na przyzwoitym poziomie). Bardziej podobała mi się „Głęboka czerwień” i „Ciemność”, ale ten film trzyma podobny poziom.
Lubię filmy Argento, które bronią się przede wszystkim klimatem zagadką(kto zabił?), reszta nie jest taka ważna…
Udany film, godny polecenia 7/10