Pushera ciąg dalszy. Tym razem głównym bohaterem jest drugoplanowy bohater jedynki (ten z bondowskiego „Casino Royale”).

Kontynuacja nie tylko nie zatraca ducha oryginału, ale miejscami jest lepsza od pierwowzoru. Brudna, mroczna, dusząca oparami narkotyków (chyba w żadnym w filmie nie wciągnięto tylu kresek co tutaj, pod tym względem nawet filmy Scorsese wysiadają) i alkoholu wizja urzeka tak jak poprzednio, teraz dodatkowo wsparta jest rozbudowanym wątkiem psychologicznym.

Główny bohater filmu, recydywista poszukujący swego miejsca w świecie, nie znajdujący uznania (nie mówiąc o miłości) w rodzinie, odepchnięty na pobocze przez bliskich, szuka tylko akceptacji. Na taki gest jednak liczyć nie może. Nawet ze strony grubych dziwek z burdelu, które szydzą z jego seksualnej niemocy.

Gdzie więc w tym zjebanym świecie ma odnaleźć swe miejsce? Z przede wszystkim z kim? Może w tym niemowlaku, który wdychając opary kolejnych skrętów nie ma nawet szans na normalne życie? Bo to ten malec jest tu najbardziej pokrzywdzony. Dopiero, teoretycznie ten najgorszy, da mu szansę. A on będzie szansą naszego Pushera na nowe życie. Może?

Dobre, mocne i brudne kino. Naprawdę warto zobaczyć !!

Moja ocena - 7/10