Trochę się zmieniło od części pierwszej. Rambo nie zabija już (pośrednio) dwóch osób, a ze sto. Jakiekolwiek elementy dramatyzmu wyparowały.
Co zatem mamy? Pełnokrwiste kino akcji, z obowiązkowym małomównym bohaterem i wszystkiemu przeciw niemu.
I nawet jeśli cały wydumany konflikt (Złe Stany Zjednoczone mają gdzieś jeńców) jest ubogi i całość jest generalnie "kameralna" (baza wojskowa to 3 osoby, ilość więźniów nie przekracza 6, obóz jeniecki to też góra 20 osób, i po co tam ci Rosjanie?), a dialogi i monologi Rambo (gdy już zdecyduje się powiedzieć coś więcej niż "Tak", "Nie" i "Murdock, idę po ciebie!" (świetny one liner, tak nawiasem)) kaleczą uszy bardziej niż tortury, którym był poddawany, całość jest zaskakująco wciągająca.
Nie ma tu jakiejkolwiek głębi psychologicznej (a szkoda, w końcu są możliwości - Rambo nie chce wrócić do Wietnamu ale żal mu towarzyszy, którzy tam cierpią itp.) a nawet jeśli próbuje być budowana, budzi uśmiech politowania. Nie przeszkadza też utarta formuła bohatera vs. coraz większe siły przeciwnika (rzućcie na Rambo tuzin wrogów, nie ma tuzina, rzućcie kopę, nie ma kopy, rzućcie helikopter... no zgadnijcie jak się to skończy), nie przeszkadzają skróty fabularne, nie przeszkadza nawet to, że w pewnym momencie film zmienia się po prostu w kompilację śmierci przeciwników Rambo; ten film najzwyczajniej absorbuje, chcemy patrzeć jak nasza tytułowa maszyna do zabijania wychodzi z coraz to większych opresji, ile wykazuje pomysłowości eliminując antagonistów.

Jeśli w kinie akcji chcecie wyłącznie akcji, to nie mogliście lepiej trafić. Naprawdę solidna pozycja, przy której bawiłem się lepiej niż myślałem.