Z rodziną, nawet z tą najbliższą, wychodzi się dobrze tylko na zdjęciach – tak mógłby brzmieć slogan reklamujący ten film. Duński reżyser Tom Fassaert postanawia z kamerą zgłębić tajemnicę własnej rodziny. Jego babcia – Marianne Hertz, dziś 95-letnia staruszka mieszkająca w RPA, w młodości z niewiadomych powodów wyjechała z kraju, porzucając trójkę dzieci i skazując je na sierociniec. Był wśród nich ojciec reżysera oraz jego brat, który cierpi na autyzm, prawdopodobnie w konsekwencji traumatycznych przeżyć. "Marianne Hertz: Modelka i Perfekcyjna Matka" – tak przedstawiały ją magazyny w 1950 roku. Jednak Marianne Hertz jako matce daleko było do ideału. "Jestem synem matki w masce" – przyznaje ojciec reżysera, sugerując, że nawet z pozoru najbliższa nam osoba może w rzeczywistości okazać się nieznana i nieprzewidywalna. Marianne w latach 50.ubiegłego wieku była modelką w Holandii, famme fatale, przez której łóżko przewinęło się wielu mężczyzn, a jednocześnie matką samotnie wychowującą trójkę dzieci. Z nieznanych przyczyn nagle zdecydowała się na wyjazd z kraju. Umieściła dzieci w domu dziecka, by po kilku latach zabrać je stamtąd. Z czasem zaoferowała ojcu Fassaerta pracę w RPA, ale gdy jego rodzice się tam przenieśli, nagle wycofała się z propozycji, pozostawiając ich samym sobie. Doprowadziło to do ich rozwodu. Najbardziej tajemniczą sprawą okazała się jej własna autobiografia, zatytułowana "My Double Life". Napisana z pomocą nieznanego nikomu pisarza, nigdy nie znalazła wydawcy. Gdy ojciec reżysera zerwał kontakty z matką, ta przysłała wnukowi zaproszenie, z którego ten skorzystał. W dniu swoich 30. urodzin pojechał z kamerą, aby poznać powód dotychczasowych zachowań babci, a także rodzinnych rozczarowań, które wywołała. Prawda okazała się jednak trudna do odkrycia. Marianne Herzt to nietuzinkowa postać, niełatwa do reżyserowania. Lubi być w centrum uwagi i skutecznie przeciwstawia się pełnieniu roli matki i babci. Film jest nie tylko poruszającym obrazem tragicznych przeżyć rodziny reżysera wywołanych postawą zapatrzonej w siebie kobiety, lecz również portretem grupy ludzi, dla których wzajemna komunikacja i empatia zawsze były problemem.