Jest wiele bardzo dobrych elementów w tym filmie, i co najważniejsze elementy te stanowią spójną całość. Zgorzkniałość... ironia... sarkazm... cynizm... wulgarność... - a wszystko to podane w świetnej formie.

Po raz pierwszy ten film widziałam w kinie i już wtedy dopadło mnie odczucie jakbym była w teatrze, bo rzeczywiście film swoją formą bardzo przypomina sztukę. Mamy tu niesamowity prolog (już na wstępie jesteśmy zaintrygowani stwierdzeniem 'You won't like me!') później długie (świetne!) dialogi cały czas przykuwają naszą uwagę - zmuszają do ciągłego analizowania, do ciągłego ich przetwarzania w naszych myślach - jakby chwila nieuwagi sprawiła że się pogubimy w filmie - coś niesamowitego! No i na końcu mamy oczywiście epilog - jedno pytanie 'Do you like me now?' które jest tak świetnie przewrotne w swym wyrazie... zdrowy rozsądek nakazuje nam gardzić Rochesterem a jednak wzbudza on naszą sympatię (Depp świetnie to podkreślił zadając to samo pytanie kilka razy ale za każdym razem na inny sposób, najpierw z satysfakcją potem ze zdziwieniem i nadzieją w głosie)

Ta przewrotność... ta ironia jest obecna w filmie cały czas pod różną postacią. Najbardziej chyba widoczna w teatrze, otóż teatr - symbol kultury i cywilizowanych ludzi, w filmie jest ledwo rozpoznawalny. Tutaj teatr jest niczym dom publiczny (często w filmie określany jako 'playhouse' co znaczy teatr ale gdy sięgniemy do dosłownego znaczenia mamy 'dom zabaw' - świetna gra słów) Dużo ironii także kryje się w tytułowym Libertynie - a ta jest szczególnie gorzka – człowiek, który całe życie spędza na pustych przyjemnościach i nie czuje już nic prócz ich gorzkiego posmaku... i jak na ironię na łożu śmierci ratuje go nawrócenie się na chrześcijaństwo, coś czemu był przeciwny całe życie. W jakimś stopniu ironiczne wydało mi się także zakończenie. Król wymagał od Rochestera aby ten napisał dla niego sztukę, która jednocześnie obrazowałaby ducha tamtych czasów - rządów króla Karola II. Jednak okazało się że to właśnie Rochester był duchem owych czasów i to właśnie sztuka o nim zdołała najlepiej je zobrazować.

Naprawdę wielki ukłon dla twórców filmu i dla aktorów!!! Oczywiście świetny Depp (nikt lepiej nie pasowałby do tej roli) Także po raz drugi zachwyciłam się Rosamund Pike (najpierw w "Dumie i Uprzedzeniu") - naprawdę świetne aktorka, dziwne że gra w tak mało filmach. Oczywiście muzyka tak doskonale pasuje do filmu że nie wyobrażam sobie innej, scenografia też robi wrażenie. To wszystko buduje doskonałą atmosferę która na dwie godziny przenosi nas w inne czasy. Polecam!!!