Debiut reżysersko-scenariuszowy Davida Farra wciąga nas w minimalizm dreszczowca z powolnym narastaniem napięcia,podskórnym stanem czerpiąc z "Dziecko Rosemary".
Nowe mieszkanie, nowi sąsiedzi, nowe perspektywy i ciężarne...
Powolnie budowane napięcie z minimalizmem środków wyrazu, muzyką potęgującą podskórne emocje. Relacje sąsiedzkie, oczekiwanie na narodziny dzieci i nagle dochodzi do wypadku, wszystko zaczyna się burzyć, i zaczynają się dziać dziwne zjawiska. Zadbanie o detale i szczegóły, symetrię, pedanterię które wciągają nas w hipnotyzującą sytuację np. mieszkanie i Jon i Teresa to chodząca symetria i pedanteria, natomiast Katie i Justin to ich przeciwieństwo, buty zawsze równo ułożone, napady gniewu, irracjonalność, która zakrada się, reakcje kota na sąsiadów, tajemnicze zdjęcie, elektroniczna niania, włączony gaz czy odkręcony kurek z wodą. Opieka nad synem Katie który chętnie przyjmuje Teresa zaczyna towarzyszyć nadmierna opieka i zachowania wykraczające poza normalną opiekę, opierając się na zachowaniach wynajętej mamki.
Debiut nawiązuje do wielkich filmów Polańskiego i Hitchcocka i to są bardzo dobre rokuje na przyszłość, jeśli w tym klimat thrillerów.
Zakończenie bym wycięła, bo pozostawienie widzowi własnej interpretacji dałoby własne zakończenie...
Polecam ogląda się bardzo dobrze, pod warunkiem, że lubi się powolnie rozwijającą mroczną dramaturgię.