Na początku (przez jakieś 5min) było trudno: no, bo "Harry Potter używający komórki? Matko, co się stało z Hogwartem?" Przyznam, że myślałam, że taki obrazek będę mieć do końca. Jednak szybko o tym zapomniałam, bo Daniel wypadł dobrze (inaczej!). Pewnie dlatego, że historia była ciekawie rozpisana i opowiedziana.

Film mnie momentami bawił. Czasem można było wyciągnąć jakiś wniosek dla siebie. Normalna historia jakich wiele. To właśnie było urzekające: prawda... bo ktoś mógł to przeżyć. Bez patosu, bez zbędnego lukru.

Może się wydawać, że dwójka głównych bohaterów jest niedobrana (mnie się wydawało tak, zanim sięgnęłam po film). Jednak patrząc na ulicę to mało jest takich wizualnie dobrze dobranych par. O to chodzi w przyjaźni/miłości? Ależ skąd! (to co ja mówiłam wczesniej o tej prawdzie? :D)

Urzekła mnie autentyczność, jakiej mało jest w produkcjach filmowych :) i niezmarnowany scenariusz (ufff!)