Musical oparty o płytę SIKSY "Stabat Mater Dolorosa" to performatywna realizacja marzenia o robieniu kina, gdzie zarówno marzenie jak i kino jest żuciem gumy balonowej od dawna pozbawionej smaku. Nostalgiczne zaproszenie do roztańczonej opowieści o dziewczynie, która wraca do czasów dzieciństwa, kiedy to przebierała się za różne kobiety używając do tego szafy swojej mamy i wchodziła w role po to, by zadowolić samą siebie. Ten film to narzędzie do rekonstrukcji scen szczenięcych, a także barokowe pożegnanie z brokatem i jednorożcami. Stabat Mater Dolorosa wchodzi jak bagnet w posturę współczesności i całym swoim ciałem serwuje mikro-performanse wykonywane na własną odpowiedzialność. Muzyka SIKSY jest scenariuszem, który postaci odrzucają, odgrywają, mielą, wypluwają, negują, potęgują, a kamera Piotra Machy jest jednym z narzędzi zbrodni, którym SIKSA chciałaby osobiście rozjebać współczesność. Jest to język sztuki jakim SIKSA posługuje się od 2014 roku niemalże niezauważenie. Pistolet, dziewczyna i śmierć – to jest właśnie współczesność.