z cyklu wkraczając w pustkę: brodacz z ameryki leży nieżywy, wokół jakieś modły z tybetańskiej xięgi umarłych pomagają jego duszy w przeprawie przez bardo..

wprawdzie wolałem It's a Friendly Friendly Friendly na pogrzebie andy'ego albo Always Look On The Bright Bright Bright na pogrzebie grahama, ale znaleźć się tam, z jonasem za kamerą, i widzieć to wszystko, trzecim okiem jonasa, będzie rzeczą bezcenną.

polecam jak mało co innego, zwłaszcza rozmowy na gorąco jonasa z miejscowymi, jeszcze żyjącymi, choć nie wyglądają. nikt nie jest smutny, nikt nie płacze, życie toczy się dalej, listonosz przynosi pocztę, kelnerka przynosi kawę.. xiążki na półkach, niemy świadek zdarzenia, o których tytułowy już z nikim nie porozmawia, to bodaj największa tragedia.

mniej więcej w połowie filmu jonas - niczym detektyw marlowe z ostatnich stron powieści raymonda chandlera - z pokoju wybiega, pełznie przez korytarz, dotarabania się do drzwi, naciska klamkę, otwiera. już jest w alejce, już jest na powietrzu, z kamerą pijaną od nadmiaru wrażeń. i nikt nic nie mówi, nikt nigdzie nie woła, na dworze jest ciemno, ale wszystko jest jasne: noc jest chłodna i pogodna, wzrok sięga daleko, ale nie tak daleko jak powędrował allen.