Bardzo realistyczny, pozbawiony fałszu amerykańskich produkcji film.
Świetnie ukazuje myśli, problemy z jakimi człowiek boryka się, gdy jest w bardzo poważnym wieku.
Główny bohater to starszy mężczyzna, który sporządza rachunek własnego życia.
Pogrążony w depresji po śmierci żony zaczyna pesymistycznie spoglądać zarówno w swoją przyszłość, jak i przeszłość. Zdaje sobie sprawę, że jest tylko nieistotnym pyłkiem we wszechświecie. Nie zostanie przez nikogo zapamiętany, nic wielkiego nie osiągnął.
Film bardzo nostalgiczny, powolny, pozbawiony jakiejkolwiek akcji. Można uważać to za minus, ale ja sądzę, że dzięki temu możemy w spokoju skupić się na refleksjach, do których film nas skłania.
Nie trzeba wspominać, że Jack Nicholson jak zwykle cudowny. Zarówno w momentach komicznych jak i dramatycznych.
Z pewnością jeden z wartościowszych filmów, jakie obejrzałam.
Jedyne co mnie irytowało to dziwna muzyka. Bardzo niespodziewane przejścia z smutnej, monotonnej muzyki fortepianowej do wesołej przygrywki (chyba tak to można nazwać). Być może był to celowy zabieg, jednak mnie osobiście drażnił.