Zacznę od tego, że nie jestem fanem Sherlocka Holmesa, a film obejrzałem, ze względu na Christophera Lee.
Lee grał w 5 filmach osadzonych w uniwersum dotyczącym Holmesa, przy czym w trzech z nich zagrał Sherlocka, raz Mycrofta oraz Henry'ego Baskerville'a.
Tego typu, długie, telewizyjne produkcje to coś co często ma miejsce, raz jest to coś udanego, co nas wciąga, a czasem jest wręcz odwrotnie i oglądanie równa się z męką. Tutaj mamy ciekawą produkcję, którą fani Holmesa możliwe, że byliby zachwyceni. Christopher pojawia się w prawie każdej scenie, a dla mnie jako dla fana to wielka przyjemność.
Mycroft informuje Sherlocka o kradzieży prototypu bomby w Wiedniu. Sherlock udaje się więc do stolicy Austrii, gdzie spotyka się z dawną znajomą, Irene Adler (w tej roli znakomita Morgan Fairchild). Dalej Sherlock i Watson wskazówka po wskazówce starają się dotrzeć do prawdy i rozwikłać wszystkie niejasności dotyczące całej sprawy kradzieży bomby. Natomiast osoby za to odpowiedzialne mają za pobudki pieniądze, czy też ich honor, jak niektórzy z nich twierdzili.
Przyznam szczerze, że nie rozumiałem o co dokładnie chodziło w wielu pomniejszych wątkach filmów, gdyż w tego typu filmach takich wątków jest mnóstwo i zapewne nawet oglądając takie filmy po wielokroć, zawsze dowiadywalibyśmy się czegoś nowego.
Najbardziej podobały mi się poszczególne sceny: spotkania Sherlocka z Irene (były 2 takie sceny), ich rozmowy i tańce były urocze, pogoń Sherlocka za zbirem (Christopher miał tu około 70 lat a bierze udział w scenie pościgu, co też jest interesujące), scena w pociągu i różne inne. Film ma swoją piękna atmosferę, z którą udało mi się nawiązać bogate połączenie, tym bardziej dzięki temu jestem zaciekawiony, jak będzie wyglądała kolejna część (Incident at Victoria Falls).
Wydano też wersję o połowę krótszą, po którą nie chciałem sięgać, bo zawsze wolę oglądać dłuższe wersje, w których, co oczywiste po prostu jest więcej rzeczy do wyłapania.