Film oddziałujący mocno nie tylko obrazem, ale także świadomością wiernego oddania wypadków. Poruszający tym bardziej, że rekonstrukcji statystują osoby, które w tych wydarzeniach straciły niejednokrotnie całą rodzinę. Rzeź pochłonęła w sumie blisko milion ofiar (w tym wiele tysięcy dzieci, starców i kobiet). Film odsłania jednak nie tylko suche fakty bezwzględnego zabijania, ale pokazuje drogę narastania nienawiści między plemionami Hutu i Tutsi, a przede wszystkim obnaża biurokratyczną nieudolność ONZ-tu i kompletną bezczynność Zachodu - w sytuacji, kiedy na miejscu obecne były zachodnie wojska i można było skutecznie przeciwdziałać ludobójstwu. Jednak rdzeniem filmu bynajmniej nie jest bestialstwo, ale przede wszystkim WRAŻLIWOŚĆ człowieka rzuconego w samo oko cyklonu nienawiści...

Przejmującą sceną jest prośba jednego z czarnoskórych, którzy schronili się pod skrzydła misji ONZ - misji, która po rozbudzeniu w ludziach nadziei dostała rozkaz ewakuacji (ograniczającej się jedynie do białych!) - a prośba plemiennej starszyzny dotyczyła rozstrzelania ich dzieci, żeby przynajmniej one nie ginęły pod ciosami maczet. Oczywiście nie mogła być spełniona. W obliczu opuszczenia bezbronnej ludności, wystawionej na żer bestialsko rozochoconych hord morderców, przejmujący jest dramat dwóch misjonarzy - starego księdza i młodego wolontariusza, którzy czują rozdarcie wobec pokusy ewakuowania się wraz z innymi. To właśnie ten stary misjonarz w rozgoryczeniu wypowiada tytułowe słowa - w sytuacji, gdy wojsko zaczyna strzelać do psów roznoszących szczątki pomordowanych ludzi: "czy te psy do was strzelają?". Pytanie płynęło z ironii wobec rozkazu, jaki dostali żołnierze ONZ, żeby używać broni wyłącznie w sytuacji, gdy sami zostaną ostrzelani...

Stary misjonarz chwilami już przeżywa ciemną noc zwątpienia, gdy wśród oprawców dostrzega swoich podopiecznych, którzy co niedziela brali udział w mszy i pobożnych modlitwach. I właśnie te chwile zwątpienia odsłaniają mi w nim całe człowieczeństwo, ukazując człowieka na wskroś autentycznego, nie kryjącego swych słabości. Jednak kulminacja cierpienia dopiero miała nadejść - i dopiero wobec tej ostatecznej próby misjonarz daje najwyższe świadectwo wiary i miłości... Film jest jak gorący wulkan sumienia Zachodu - pełnego hipokryzji, gdzie słowo "Murzyn" jest powodem do "świętego oburzenia" i "walki z rasizmem", natomiast sytuacja bestialskiego ludobójstwa staje się po dziś dzień medialnie prawie nieobecna... Ale też film jest również czymś znacznie więcej - świadectwem prawdziwej wierności w obliczu panowania zła.