Może od razu zaznaczę, że mam sentyment do filmów o self-made-menach i duchowym odrodzeniu. Dlatego też pierwsze 2/5 filmu dosyć mi podeszło. Niestety pozostała część filmu skutecznie zaciera względnie dobre pierwsze wrażenia.
"Sierżant York" już w czasach powstania raził swoją naiwnością (pytanie konkursowe: jakie wielkie dzieło powstało w 1941 roku?), ale obecnie tego się już po prostu nie da oglądać.
A za co Cooper dostał tego Oscara to już zupełnie nie kumam. Chyba jakiś członek akademii dysponował szklaną kulą i stwierdził, że zainspiruje Toma Hanksa i jego rolę w "Forreście Gumpie". Jeśli ktoś chciał ukazać, że chrześcijanie są ludźmi umysłowo opóźnionymi to mu się udało, niemniej jednak ja czuję się offended (że się tak mądrym słowem posłużę). O ile pierwsze 2/3 filmu nawet doceniałem to, że nikt nie próbował z hillbillies robić oratorów, ale pokazywał ich jako ludzi prostych, to od sceny nawrócenia się Yorka nie mogłem już uwierzyć w to co widzę na ekranie. Cooper przestał zachowywać się jak prosty chłop, a zaczął sprawiać wrażenie jakby się z jednym z mułów pojawiających się w filmie na głowy zamienił. Jeśli chodzi o stopień rozgarnięcia i charyzmy wynik starcia muła Abrahama i sierżanta Yorka to 1:0.
Pfff... Ocenę zawyżam w stosunku do moich czysto subiektywnych odczuć, zważywszy na wiek filmu i jego funkcje, fajny montaż, oraz - co jest czynnikiem decydującym - za to że film próbuje propagować pozytywne wartości (i nie chodzi tu bynajmniej o wątek wojenny). Tylko dlaczego ku...wa przekazuje je w tak naiwny sposób.