Myślę, że reżyser miał przy tym filmie ciężką robotę poskładać to wszystko tak, by trafić jednocześnie nie tylko do fanów serii ale przede wszystkim do zwykłych widzów, którzy nie mieli styczności z grami. Mam mocno ambiwalentne odczucia co do tej produkcji. Jej zalety to wspaniała scenografia i dobry klimat, z kolei wady to co najwyżej poprawne aktorstwo, bardzo nierówne CGI i nieco zbyt swobodnie potraktowany scenariusz. W filmowym Silent Hill uświadczamy stwory, których istnienie tutaj nie ma uzasadnienia. Pielęgniarki były personifikacją pożądania jakie odczuwał James w grze Silent Hill 2, ale w tym filmie ich obecność nie znajduje logicznego usprawiedliwienia. Zdaje się, że reżyser na podobne sposoby próbuje czasem puszczać oko do fanów gier, ale tym samym idzie na niepotrzebne kompromisy przez które jego wizja miasta mgieł traci sens. Na pewno na uznanie zasługuje to, że film nie wpada w oklepane schematy horroru i oszczędził widzom typowych straszaków. Fabułę uważam za przekombinowaną.