Dzięki poznańskiej przedpremierze i mojej kochanej drugiej połówce jestem właśnie świeżo po obejrzeniu tego filmu. Jak wrażenia?
Na wstępie należy zaznaczyć, że to zdecydowanie najlepsza ekranizacja gry i pomimo tego, że wydawało się niemożliwym przenieść klimat gry na ekran, wyszło całkiem nieźle. Wspaniale odwzorowane miasteczko Silent Hill, całkiem niezła gra aktorska głównej bohaterki (Radha Mitchell już w 'Człowieku w ogniu' pokazywała, że grać potrafi), smaczki dla fanów gry (radio, lokacje, Piramidogłowy, mapy na ścianie i ten cholernie przerażający wózek inwalidzki), no i przede wszystkim cudowna muzyka sprawiają, że nie żałuje się pieniędzy wydanych na bilet. Całkiem niezłe zakończenie (chociaż do growych mu daleko) jak i pozostawienie kilku otwartych wątków (ostatnie słowa policjantki, policjant pomagający Christopherowi, kanarek jako GPS :P) również mogą się podobać.
Jeśli chodzi o podejście ludzi, którzy gry nie widzieli na oczy, to już kwestia indywidualnego upodobania. Moje Słońce, które dzielnie trzymało mnie za rękę przez cały seans ;) uważa film za dobry, jednak podobnie jak ja jest zdania, że za dużo rzeczy było podanych na tacy i zbyt dosłownie ukazanych (i pomyśleć, że to opinia osoby nie grającej w żadną część :). Oprócz tego nie podobał mi się tak natarczywy wątek wiary wpleciony w całość fabularną. Zło nie powinno być określone tak dosadnie, chociaż i tu twórcy zostawili furtki...
Reasumując, jeśli kochasz Silent Hilla (grę), powinieneś wyjść z seansu z miną błogiego zadowolenia (nie spieprzyli klimatu, film bardzo udany), jeśli zaś nie masz pojęcia o grze i 'z czym to się je', również się wybierz. Otrzymasz klimatyczny, surrealistyczny, a miejscami nawet nostalgiczny (ach, ta muzyka) film, którego proste zdefiniowanie jako horror nie jest do końca prawdziwe.
To po prostu i aż Silent Hill.
I pamiętajcie - kto raz tam zajrzy, zostanie tam na zawsze...