Niestety tym razem scenarzyści posunęli się za daleko. Można było nieco poigrać ze stereotypem, pobawić się karykaturą czy po prostu nieco zmienić wizerunek Bonda, ale wypieprzyć za okno całą konwencję to jest już ostra przesada. 007 kuleje fizycznie, psychicznie, staje się chodzącą tragedią, inteligentny humor jest tylko wyblakłym wspomnieniem, a Mendes trzyma się swojego szlaku- emocje, uczucia, psychologia- słowem melodramat. Łzy, słabość, trauma z dzieciństwa to zestawik, który pasuje do Bonda jak pięść do nosa. Ponadto, im więcej uczuć do pokazania, tym gorszym aktorem staje się Craig. Gdzie nonszalancja, galanteria, dowcip, no pytam się, gdzie? Jakby tego było mało, fabuła to chyba dziecko kryzysu, kulejące, bez rączek i z poważną wadą serca. Małym światełkiem w tunelu okazała się rola Bardema, mimo iż jego postać nie została jakby stworzona do końca. Mamy nienawiść, mamy powód, ale niewiele poza tym, Silva pozostaje jakby bez kontekstu. Oceniłabym na 5 z powodu niektórych scen zionących kiczem, ale ujęły mnie zdjęcia- naprawdę kawał dobrej roboty, do tego piosenka Adele i Skyfall ma u mnie szóstkę.