Lato w kinie zawsze rządzi się innymi regułami. Nie oczekuję wtedy ciekawych artystycznie produkcji, wystarczy jednak, kiedy prezentowane filmy utrzymują przynajmniej przeciętną formę artystyczną. "Smakosz" jednak do tych filmów nie należy. Jak na razie jest to dla mnie tegoroczne letnie dno.
Początek daje się jeszcze obejrzeć. Z każdą kolejną minutą moja ocena dwójki bohaterów była coraz gorsza (zwłaszcza jeśli chodzi o ich inteligencję). Już po dziesięciu minutach siedziałem zupełnie zaintrygowany jedną kwestią: czy też owa wspaniała dwójka ma mózg (no na dwa mózgi przestałem liczyć już po pięciu minutach), czy też są to pacjenci szpitala, którzy uciekli zeń po tym, jak przeprowadzono na nich lobotomię. Miałem jednak nadzieję, że biorąc przykład z "Krzyku" twórcy okażą się miłosierni i zaserwują nam możliwie krwawą masakrę. Niestety z każdą kolejną minutą stawało się dla mnie coraz bardziej oczywiste, że za scenariusz odpowiada okrutny psychopata, który najwyraźniej nie zamierza pozbywać się owych ćwierćinteligentów. Co więcej poziom ich skretynienia pogłębiał się coraz bardziej, tak że w połowie filmu nie miałem wątpliwości, że drzewa rosnące przed kinem mają więcej rozsądku niż para rodzeństwa. Co więcej ich adwersarz jest równie głupi, lecz przynajmniej nic nie mówi (dzięki choć za to scenarzyście). Plejada epizodycznych bohaterów jest równie zniechęcająca. Mieszkańcy zapadłej dziury ograniczają się do bezmyślnego siedzenia w przydrożnym barze. Zdolność sklecenia choćby jednego pełnego zdania jest chyba unich przejawem geniuszu. Policja udowadnia, że najlepiej wychodzi jej stanie w bezruchu i strzelanie na oślep - oczywiście, kiedy nie ma już do kogo strzelać.
Na tym tle wręcz oskarową kreacją popisują się kruki (w zamiarze reżysera ma to być chyba jakiś mistyczny dodatek). Żaden z aktorów bądź aktorek nie dorasta im do pięt.
Jednak prawdziwe przerażenie wzbudziły u mnie dopiero napisy końcowe, kiedy ujrzałem tam nazwisko Coppoli. Wtedy też poczułem jak krew zamiera mi w żyłach. Jak to się stało, że takie nazwisko mogło pojawić się przy takim kinomatograficznym wybryku natury.
Jeżeli jeszcze nie widzieliście, to lojalnie was przed tym filmem ostrzegam. Jeżeli widzieliście, to przyjmijcie moje wyrazy współczucia i wiedzcie, że łącze się z wami w bólu egzystencjalnym, jaki musiała wywołać projekcja. Po takim filmie każdy może zwątpić w sens dalszego życia, jeśli znaczyć to by miało oglądanie takich filmów.