Oto Gloria - młoda i urodziwa kobieta, która właśnie zakończyła leczenie w szpitalu psychiatrycznym. Ale czy z sukcesem? Śmiemy w to wątpić juz od pierwszych minut filmu, gdyż naszą bohaterkę, zaraz po przekroczeniu progu rodzinnego domu, zaczynają prześladować straszliwe wizje, w których ktoś morduje za pomocą siekiery. Ktoś? A może to ona sama? Czy Gloria poradzi sobie z traumą i skrywanymi tajemnicami? Czy mężczyzna spotkany na drzewie (sic!) okaże się jej wsparciem czy utrapieniem?

Pytań tu wiele, ale odpowiedzi właściwie musimy udzielić sobie sami. Niemal zupełnie zapomniany film Harry'ego Thomasona łączy w sobie elementy thrillera, dramatu psychologicznego, a nawet slashera i komedii. Główna bohaterka utknęła natomiast gdzieś pomiędzy Sierotką Marysią, a Śpiącą Królewną - Lori Saunders ma jeden niedorobiony słodko-śnięty grymas, a niezdarna mimika i drętwe dialogi wkładane jej w usta nie dodają tytułowej Glorii uroku. Nasunęło mi się tu skojarzenie z późniejszą produkcją telewizyjną "The strange possession of Mrs Oliver" w której to równie "żywiołową" bohaterkę także prześladowały niepokojące wizje (tam podziwialiśmy m.in. auto-pogrzeb i czarne domostwo). Całość produkcji jest jakby jeszcze z poprzedniej dekady - drzemie w półśnie romansidła, które zachwyciło się "Ostatnim domem po lewej" czy pierwszymi gialli. Za dużo tu nic niewnoszących ujęć jadących samochodów, rączych rumaków na polu czy śledzenia pary zakochanych. Ciekawie nakręcone wizje bohaterki (od onirycznych pląsów do dość pociesznych ataków psychopaty z siekierą na jawie - zastanawia jego niezdarność, a może upodobanie do trafiania we wszystko z wyjątkiem ruchomego celu) i rewelacyjna muzyka Hanka Levina stanowią tu największe zalety. Potencjału raczej nie było, ale ogląda się bezboleśnie. 4 z plusem lub 5 na szynach.