Nie czarujmy się: każdy kto się na ten film wybiera wie jaką tematykę on porusza. Łatwo by było zrobić o tym ckliwą historyjkę co chwilę chwytającą za serduszko. Szczęśliwie twórcom udało się tego uniknąć i choć kilka razy łza mi się w oku zakręciła, to nie było to tanie granie na emocjach, tylko moje postawienie się w danej sytuacji.

Bardzo dobrze, że scenariusz niewiele wymagał od dzieci, dzięki czemu nie są one na ekranie tak często jak możnaby się spodziewać i udało im się naprawdę dobrze zagrać. Sam byłem zdziwiony jak się zorientowałem, że widzę właśnie dziecięcych aktorów a sceny i dialogi nie są sztuczne, wymuszone.

Do pewnego stopnia można uznać "Sound of Freedom" za dobrze zrealizowany kryminał w starym stylu, czyli niemal pozbawiony scen akcji, jednak kilka scen może odpychać osoby z alergią na religię, bo jest ona kilkukrotnie wprost wymieniona jako motywacja protagonistów. W scenie rozmowy telefonicznej z żoną gdy Tim znalazł się w trudnej sytuacji mówi mu ona spokojnie jaką drogą powinien kroczyć a na jej szyi wisi krzyżyk.

Nie ma tutaj jednak żadnego moralizowania. Sytuacja jest zero-jedynkowa ale nie przez to jak sprawa została przedstawiona, dlatego że dotyczy dość klarownej sprawy: są bandziory oraz ich ofiary i ludzie próbujący tym ofiarom pomóc. Nie próbuje się tu szukać wyjaśnienia dla zachowania drani, nie analizuje się ich przeszłości, relacji z rodzicami itp. Nie ma to tutaj żadnego znaczenia. W tym filmie pokazane są ich działania a rozwodzenia się nad ich przyczyną można szukać w innych dziełach.

Nie ma tu plot-twistów. Z góry wiesz co się dalej stanie. To miła odmiana od popularnego ostatnio gmatwania fabuły. Gdyby nie temat samego filmu to możnaby go uznać za lekkie kino akcji. Te 2 godziny spędziłem z przyjemnością, choć przed seansem obawiałem się, że ojcowskie uczucia skłonią mnie do wyjścia.