To autobiograficzny esej nakręcony przez reżysera, który po kilkudziesięciu latach pracy z ekipą filmową sam wziął do ręki małą, nowoczesną kamerę cyfrową, by z jej pomocą nakręcić film poniekąd podsumowujący dotychczasowy etap twórczości i otwierający nowy. Są w tym filmie spotkania ze wspomnieniami – z rodzinnej Bydgoszczy, gdzie wykonał swoje pierwsze zdjęcia, z łódzkiej PWSF, z Wytwórni Filmów Dokumentalnych w Warszawie – są i spotkania z przyjaciółmi: Stanisławem Niedbalskim, autorem zdjęć do wielu filmów Karabasza, oraz Janem Łomnickim, kolegą reżyserem. Autor wspomina swoje dokumenty i ich bohaterów. Trzy sceny powstały niejako zamiast filmów, których nie udało się nakręcić – próba portretu młodego pokolenia, tych urodzonych w pamiętnym 1980 roku, opowieść o Woli, dzielnicy szczególnie bliskiej reżyserowi, oraz spotkanie z Jerzym Mierzejewskim, malarzem, a kiedyś nauczycielem Karabasza w szkole filmowej. „O czym ma mówić dokumentalista dzisiaj, w tej naszej szamotaninie i zagubieniu?” – pyta pod koniec filmu autor i dodaje: „Wszystko, co nas otacza, wydaje się dla dokumentu albo zbyt skomplikowane, albo banalne i oczywiste”. Kamera zagląda do jadłodajni dla najbiedniejszych, schroniska dla bezdomnych, z daleka obserwuje luksusowe osiedle i wreszcie – prawie jak w każdym filmie Karabasza – powraca na ulicę, by przyjrzeć się twarzom z tłumu. Reżyser mówił o tym zabiegu:
"Patrząc przez lupę mojej kamery myślę, że należałoby o każdej z tych osób zrobić osobny film. Tak z resztą jak o każdym z nas. Ale nawet wówczas byłby to tylko – jak napisał poeta – zawsze fragment."