Film nie jest bynajmniej przykładem kina komediowego- to faktycznie typowy dramat, ale nie o typowej dla tego gatunku obświechtanej fabule, ale o prawdziwym życiu –takim, jakie faktycznie przeżywa niejeden człowiek pośród nas...
Cała esencja filmu to postać Josiego, który na początku wydaje nam sie niemal komiczny... Wygląda jak typowy "fajtłapa", niezbyt rozgarnięty, brzydko ubrany, i nieco naiwny. Z czasem widz zaczyna dostrzegać, że za grymasem na jego twarzy, przypominającym uśmiech kryje się tak naprawdę kompletnie zagubiony człowiek, który chce czuć sie potrzebny, który chce sie spełniać życiowo, który pragnie mieć przy sobie kobietę, ale który sprawia wrażenie człowieka, nie pasującego do trudnej współczesnej rzeczywistości.
Główny bohater niemal codziennie przychodzi do tego samego pubu i prawie zawsze rozmawia z tymi samymi ludźmi, albo może nawet nie tyle rozmawia, co jedynie podtrzymuje wątły kontakt, wymieniając się uwagami o pogodzie... Na codzienność , głównego bohatera składają się też wizyty w sklepie spożywczym i rozmowy z ekspedientką, w której zapewne się podkochuje, oraz … koń w zagrodzie, którego mija po drodze ze sklepu.
Jednak życie Josiego to głównie tytułowa stacja beznzynowa, na której pracuje i spędza większość czasu, na której jest kompletnie sam. Mało kiedy przyjeżdżają klienci i dopiero pojawienie się nowego pracownika- niepełnoletniego nastolatka powoduje, że pośród stagnacji codziennej pracy zaczyna sie powoli pojawiać pewna nowa jakość funkcjonowania: Josie z jednej strony traktuje nowego pracownika jak podopiecznego, któremu pomaga się zaklimatyzować w pracy, ale jednocześnie widzi w nim kogoś równego sobie, dlatego po propozycji wypicia razem piwa po pracy, z czasem zaczyna spędzać z nastolatkiem coraz więcej czasu, zamieniając picie piwa w pubie na picie piwa z nastolatkiem za stacją benzynową. Dysproporcja wieku powoduje jednak, że rudno odnaleźć w znajomości z młodym chłopcem prawdziwą przyjaźń.
Josie jest o tyle smutną postacią, że widz patrząc na niego wie, że tytułowy bohater jest kompletnie bezradny, nieatrakcyjny dla płci przeciwnej, ale też sprawia wrażenie niestety niezbyt inteligentnego. Po pewnym czasie oglądania filmu trudno oprzeć się wrażeniu, że temu facetowi nic się nie uda, że jest w życiu na straconej pozycji i że gdyby nie pomoc innych- np. praca na stacji załatwiona po znajomości, to pewnie sam kompletnie by sobie nie poradził.

Postacie w filmie są niezbyt urodziwe, o kompletnie przeciętnym wyglądzie, a znaczna część akcji rozgrywa się w typowym angielskim pubie, w małym miasteczku.
Film jest dobry- mocny, chociaż na pozór nic się nie dzieje- ale takie jest właśnie życie głównego bohatera! Nie ma efektów specjalnych, nie ma spektakularnej, manierycznej gry aktorskiej. Nawet nie ma smutku na twarzy Josiego, ale pomimo to ten smutek jest bardzo wyczuwalny.

Polecam ten film zwłaszcza ludziom, którzy nie doceniają tego co mają- a konkretnie tego co mają we własnej głowie. Okazuje się, że jednak mózg człowieka, to naprawdę najważniejszy organ i to od niego zależy życie człowieka. Trzeba umieć doceniać nawet to, że potrafi się samodzielnie znaleźć nawet kiepską pracę i że nawet jeśli ma się brzydką dziewczynę- to grunt, że ona jest i nie jest się samemu. Film pokazuje, że trzeba doceniać, to że są wokół nas życzliwi nam ludzie, którzy pomagają sie opędzić od wilków wokół.
Uprzedzam jednak, że jest to kino niosące refleksje, ale też bardzo przygnębiające, bo pokazuje ludzi, którzy naprawdę istnieją, a z których- my fajni, ładni, przebojowi- zwykle się nabijamy. Jak ktoś nie lubi się dołować, albo ma myśli samobójcze, to raczej odradzam, ale jeśli ktoś lubi trudne tematy, mając jednocześnie dosyć filmów o nastoletnich prostytutkach, to polecam to ambitne kino!
Film oceniam na 8/10, bo długo sie go pamięta.