sympatyczna historia utrzymana w lekko surrealistycznej tonacji, ktorej zasadniczym problemem jest samotnosc w tlumie.Co ciekawe miejscem akcji nie jest jakies posepne francuskie blokowisko, ale kolorowa, pelna ludzkich osobliwosci plaza, ktora raczej kojarzy sie z wypoczynkiem, luzem, przyjemnoscia. Niezawodnym atutem jest klimat poczatku lat 70. i aktorstwo Ph. Noiret. Pyszne sa takze scenki rodzajowe, ktore rozgrywaja sie w tle. Ot chociazby zona pewnego pastora, ktora caly czas posci, jest niezrownowazona dewotka, ktora robi sobie stygmaty i sie biczuje, a jej maz kompletnie sie tym nie przejmuje, opowiada przy stole hotelowym gosciom ciekawe historyjki. Albo Maria Schneider, grajaca tu epizod, jeszcze przed swoimi waznymi rolami w Ostatnim tangu i Zawodzie reporter. Tu wciela sie w mlodziutka plazowiczke, ktora na poczatku filmu prowadzi filozoficzne dysputy o swojej smierci. Przez reszte filmu bedzie tylko juz przechodzic na plazy mijajac glownych bohaterow.Smieszne sa tez sceny rytualow plazowych, jak chociaz glownej bohaterki, Muriel, ktora pod szeroka niby-suknia przebiera sie w stroj plazowy, twierdzac, ze nie moze ubrac go w domu, bo to niehigieniczne.7/10