"Stare grzechy mają długie cienie" ( oryginalny tytuł "La isla minima" ) należy do typowych kryminałów kina hiszpańskiego. Gęsta i mroczna atmosfera, niegasnące napięcie, niespieszna akcja i tajemnica, która zostaje rozwikłana dopiero w finale filmu. Do tego doskonałe zdjęcia, muzyka i aktorzy, którzy idealnie oddali klimat filmu.
"Stare grzechy mają długie cienie" śmiało można nazwać rasowym kryminałem. Takim, w którym intryga trzyma nas w napięciu do samego końca, a tajemnice którymi spowito morderstwa budzą ciekawość, niepokój i mnóstwo emocji.
Dodatkowym atutem filmu jest to, że w fabułę wpleciono tak ważne dla Hiszpanii wydarzenia z przeszłości - przemiany ustrojowe i kryzys z nimi związany.
To film niełatwy, film który odkrywa przed nami znaną ale jakże bolesną prawdę: Bardzo często zbrodnia nie byłaby możliwa gdyby nie ciche przyzwolenie otoczenia.

Zdaję sobie sprawę, że ten obraz może nużyć, że nie jest to kryminał prosty i taki, który zadowoli każdego. Wizualnie jednak przepiękny jest perełką dla fanów hiszpańskiego kina.
Film nagrodzono dziesięcioma statuetkami Goya m.in. dla najlepszego filmu, najlepszego reżysera, najlepszy scenariusz i muzykę.
Czy słusznie? Oceńcie sami. Ja polecam gorąco "Stare grzechy mają długie cienie" :)