Gennadi Sidorov przenosi nas do zapomnianej wioski, w dalekiej Rosji. Jej mieszkańcy stanowią dośc specyficzną społeczność - to same stare kobiety i jeden mężczyzna, z zespołem Downa. Ich spokój zakłóci pojawienie się rodziny uchodźców. Przybysze z Azji Środkowej nie będą tu mile widziani...

Rodzina uchodźców z Azji Środkowej przybywa do odludnej wioski w dalekiej Rosji. Nie ma tam prądu, a mieszkankami są wyłącznie stare kobiety i tylko jeden mężczyzna z zespołem Downa. Przybysze nie są tu mile widziani. Ktoś podpala ich dom. Kobiety, zdając sobie nagle sprawę z powagi sytuacji, biegną gasić ogień. Nienawiść stopniowo przemienia się w litość, litość w zrozumienie, zrozumienie w serdeczność. Rodzina uchodźców stara się zrobić wszystko, by okazać dobrą wolę. Dowodem tego będzie budowa elektrowni... Komedia będąca peanem na rzecz tolerancji kulturowej. Zapijaczone, wygadane wiejskie baby są uosobieniem wizji rosyjskiej duszy według Sidorowa - głębokich uprzedzeń, połączonych z mądrością życiową i umiejętnością przetrwania.