Na pewno jest to jeden z tych filmów, które dla jednych będą arcydziełem, a dla innych gniotem. Trafi raczej do bardzo wrażliwego widza, którego życiowe doświadczenia będą w jakiś sposób rezonować z histoią bohaterów. Dla mnie jest to zdecydowanie jeden z najbardziej genialnych filmów jakie widziałem. Umieszczenie go w kategorii horror, to całkowite nieporozumienie. Ja określiłbym go jako dramat psychologiczny z elementem s-f, który jednak nie gra tutaj treścią, a jedynie zręcznie użytym narzędziem. 

 Jeśli spojrzymy na powierzchnię wody, nie zobaczymy tam nic szczególnie ciekawego. Kiedy zanurzymy się pod nią, ujrzymy całe bogactwo flory. Rafy koralowe, przepiękne wielobarwne stworzenia. 

Podobnie jest z tym filmem. Jego fasadowa warstwa, to niczym nie zaskakująca fabuła s-f. Ale jeśli odczytamy głebię zawartą pod nią, zanurzymy się morzu emocji. Trudno nawet opisać co czuje się podczas oglądania niektórych scen. Z resztą każdy może poczuć coś innego, bo reżyser nic nie podaje nam na tacy. Wzruszenie, tęsknota, miłość, samotność, namiętność, smutek, złość, zazdrość, otwartość, nadzieja. Kalejdoskop emocji, które przenikają jedna w drugą. Splatają się ze sobą w sposob nieuporządkowany i "trójwymiarowy", dojmująco prawdziwy. Ten film jest trochę jak "emocjonalna incepcja". Możemy wchodzić w kolejne poziomy, zagłebiając się w samych sobie i tylko od nas zależy, na jak wiele sobie pozwolimy. Niektórzy będą pływać po powierzchni, a niektórzy zanurkują wgłąb siebie, konfruntując się ze swoimi pragnieniami, motywacjami, kłastwami wobec samych siebie. Skandynawskie kino, po raz kolejny nie zawodzi. "Superpozycja" wskakuje zdecydowanie na moja listę "top of the top".