Dokładnie to samo skłoniło mnie do seansu, liczyłem na jakąś nostalgię, naiwną niewinną miłość romansideł lat 90 z przyjemną muzyką. A otrzymałem... w sumie nawet nie wie czym to było. Wygląda to jak mokry sen scenarzysty / reżysera opakowany w nieudolną fabułę studenta pierwszego roku filmówki. Opis w Netflixie jako "dziwaczny" jest wyjątkowo trafiony.

Trochę tak bardzo faktycznie ciężko ogarnąć, jaki problem mają postaci. Ten główny bohater kłamie na poziomie 10-latka, no i faktycznie zlewa swoje obowiązki, obija się na potęgę wręcz, a jego iluzje nie są urocze tylko każą wysłać go do psychiatryka.
Też Jennifer ma jakiś problem, ale ciężko powiedzieć jaki. To nie tak, że stary ją bije i z chaty nie wypuszcza. Typowy bananowiec z niej, nawet pracy nie ma, a hajsu w opór. To tu nie mogę wręcz współczuć.

Hehe ja też z synthwave! Jennifer mega cudo, Hughes'a też lubię i chyba nie wiem czy mam ochotę to oglądać. Ale skoro lata '80 i początek '90 to tandeta, która urosła do miana czegoś kultowego - przynajmniej dla mnie, tego właśnie pokolenia - to może warto... się sparzyć:)