To droga donikąd ... Postacie mają ten brud codzienności za paznokciami.
Ich brzydota, ubogość jest tak przenikająca że widz czuje ich niemoc.
Ujęcia geniuszu widać w każdym kadrze, cały nastrój towarzyszący akcji jest tak nieopisywalny jak szarość pejzaży Tanga.

Béla Tarr to wizjoner kina, dzięki nie mu zabrałem się w ponad siedmiogodzinną podróż bez prowiantu.
Wróciłem z niej z dziwnym uśmiechem na twarzy, obcowanie ze sztuką najwyższą pozostawia trwałe ślady.