Film nie broni się ani jako „Die hard”, ani jako współczesne kino akcji. Pomijam brak klimatu i dramaturgii, tępą fabułę i dialogi, wirówkę nonsensu, wszechobecną nudę (nie można skupić się na obrazie, myśli same uciekają gdzie indziej). Największym minusem jest sam John McClane, który absolutnie nie przypomina jednego z najbardziej uwielbianych bohaterów kina akcji. Jest przygaszony, posępny, zgryżliwy, antypatyczny, jakby nieobecny. Jego one-linery brzmią sztucznie i groteskowo. Wygląda to trochę tak, jakbyśmy oglądali materiał z prób zdjęciowych, któremu daleko do rzetelnej filmowej obróbki. Czyżby Willis wypadł z formy? Moja hipoteza jest inna. McClane dość często, w sytuacjach „z pupy wziętych”, podkreśla, że jest na wakacjach. Być może Willis zrozumiał (albo od zawsze wiedział), że znalazł się w złym filmie, wśród złych ludzi, i aby się jakoś wybronić puścił oczko do widza: „Ja jestem na wakacjach, nie kojarzcie mnie z bohaterem, którego tak bardzo lubicie”. Jeśli tak w istocie było, to ukrytym bohaterem „filmu” jest… Bruce Willis, który przechytrzył największe czarne charaktery w dziejach „Die Hard”: SKIPA WOODSA i Johna Moore`a. Nikt chyba chciałby widzieć prawdziwego Johna M. w takim czymś. Brzmi to może złośliwie, ale jeśli przypatrzeć się dyskretnie ironicznym wypowiedziom Willisa, hipoteza ta wydaje się bardzo możliwa. Zwróćcie uwagę, jak Willis wypowiada słowa: „Maybe, its`a a good day to die hard”, albo zjada końcówkę „die hard”, dukając tytuł „filmu” [http://www.guardian.co.uk/film/2013/feb/14/bruce-willis-sorry-boring-interview- bbc].