Pamiętam jak oglądałam ten film po raz pierwszy, miałam chyba 13 lat i bardzo, ale to bardzo mi się spodobał. Ryczałam chyba przez 90% seansu, niesamowicie się wczułam w ten film, bardzo go przeżywałam, bo też marzyłam o takiej miłości jakiej doznała Jamie. A teraz? Powróciłam do tego filmu po prawie 5 latach i.. załamałam się. Owszem, ten film jest piękny, ale tak wyidealizowany, tak nieprawdopodobny, tak naiwny. Być może sama historia jest dobra i dość prawdopodobna, ale z Jamie zrobili na siłę taka sierotę, dla której liczy się tylko Bóg i książki. Oczywiście nie mam nic przeciwko temu, ale to wszystko jest niesamowicie PRZERYSOWANE. I ta nagła zmiana Landona? Znam wielu facetów takich jak on, ale nie wyobrażam sobie, że jakikolwiek z nich mógłby zakochać się w takiej dziewczynie i tak bardzo zmienić się pod jej wpływem. Mnie ten film dalej wzrusza, ale to już nie to, co było na początku. Kiedy wczoraj go oglądałam czułam tę naiwność wyłaniającą się ze 'Szkoły uczuć', bo taka miłość jest po prostu niemożliwa.