I właściwie przez większość czasu trwania jest świetny. Boorman ponownie - po Piekle na Pacyfiku czy głośnym Wybawieniu - drąży tu temat "człowiek vs. natura", ewentualnie "człowiek a natura". Tym razem środowisko naturalne nie jest już jednak dla bohaterów neutralne, bo staje się kolejną ważną postacią filmu.
Scenariusz miał ogromny potencjał, jednak nie do końca został wykorzystany. Pod względem dramaturgicznym wiele fragmentów jest tu na medal, ale niestety fabuła ulega w pewnym momencie bajkowej trywializacji. Wprawdzie dzięki temu dużo wyraźniejsze jest przesłanie, a film mógł trafić do szerszego grona odbiorców, ale ja odniosłem wrażenie, że Boorman nie tylko chciał tu widownię pouczyć, ale też zwyczajnie zarobić. Film pod koniec zmierza w stronę standardowego kina hollywoodzkiego, staje się naiwny i zanadto - jak na mój gust - lekki. Przez to wszystko traci swój początkowy ciężar i oryginalność. Nie mniej jednak warto zobaczyć, bo to ogólnie pisząc jak najbardziej udane kino.