Te piosenki to właściwie jedyna zaleta tego filmu. Intryga szpiegowska jest, jak można się było spodziewać po melodramacie z tamtej epoki, naiwna, ale i tak film mógłby być dobry, gdyby nie słaba gra aktorów. Kwestie brzmią sztucznie i drętwo, niektóre wręcz tak, jakby były fragmentami nudnego tekstu do wkucia, czytanego przez gimnazjalistę. Drażnią też niektóre nadmiernie teatralne miny (z wyjątkiem Syma, który nie prezentuje w ogóle żadnej mimiki). Piosenki Ordonki, choć "grają" ważną rolę i są obecne przez cały film, to jednak go nie ratują. Ogółem bieda.