Film Stefano Savony to zapis dwóch najbardziej ekscytujących tygodni we współczesnej historii Egiptu. Dzień po dniu i noc po bezsennej nocy reżyser towarzyszy czwórce protagonistów, którzy wraz z tysiącami Kairczyków demonstrują nieposłuszeństwo wobec reżimu Mubaraka. Ruchliwa kamera włoskiego reżysera podąża za bohaterami, rejestrując chwile euforii, ale i zwątpienia, gorące dyskusje i gwałtowne konfrontacje. Dynamikę wydarzeń, które możemy obserwować niejako od środka, podkreśla znakomity montaż. Kamera przeciska się przez tłum szczelnie wypełniający plac Tahrir. Prześlizguje się po twarzach, wychwytuje szczegóły, które nabierają wagi symbolu (jak wzniesiony nad głową but, którym wymachuje jeden z demonstrantów). Powietrze wypełniają skandowane slogany, których hipnotyczna moc udziela się także widzom. Twórca świadomie rezygnuje z podpisywania swoich bohaterów, dzięki czemu film zyskuje na ekspresji; poza tym wielokrotnie z ekranu pada stwierdzenie, że ta rewolucja obywa się bez przywódców. Ale nadzieja na zmianę chwilami przeradza się w strach: czołgi na ulicach nie zwiastują happy endu, a reżim na wszelkie sposobu usiłuje zdyskredytować ruch, który połączył jego wszystkich przeciwników. Ale ani napastliwa propaganda, ani brutalne ataki wynajętych przez policję kryminalistów nie są w stanie zatrzymać lawiny, która w końcu zmiecie dyktatora. Ustąpienie Mubaraka zwiastuje finał filmu - zbliżenie na tablicę z napisem THE END, którą triumfalnie macha jeden z demonstrantów.