Ze znakomitymi kreacjami pięknej Liz Taylor i młodziutkiej Mii Farrow. Natomiast Mitchum bardzo nijaki.

Studium psychologiczne dwóch skrzywdzonych i bardzo samotnych kobiet, plus sterylnie-niepokojący gotycki klimat.
Wyszło nie najgorzej, choć film momentami przypomina niekompletną i mało przemyślaną układankę.
O ile postać grana przez M. Farrow jest dość irytująca (toporna czarna peruka, ostentacyjne zachowanie...

czegoś nieodgadnionego, ale to nie jest jego najlepszy film. Warto obejrzeć, świetna rola E. Taylor, choć pod względem urody, to nigdy nie była moją faworytką.

neurotyczna atmosfera (rola Mii Farrow ma wiele wspólnego z rolą Rosemary), świetne aktorstwo, piękne wnętrza bogatej posiadłości i XIX-wieczne automaty grające to główne atuty filmu. polecam amatorom dramatów psychologicznych.

WSTYD: powinien mieć ocenę > 7-8/10! film za trudny dla tych z mielonką od gier między uszami.