Nie piszę tego dlatego, że nie chcę się wyłamać spośród tłumu entuzjastów filmu Scorsese i idę za głosem tłumu. Obejrzałem go właśnie trzeci raz i po raz trzeci już wywołał u mnie rzadko spotykane w kinie doświadczenie. Z jednej strony mamy Travisa (fenomenalny De Niro) - bohatera, który ratuje nieletnią prostytukę z rąk paskudnego alfonsa. Z drugiej - czy czyn Bickle`a był rzeczywiście godny heroizmu, czy też była to samowolka, uzurpowanie sobie prawa zabijania wobec wyższych idei, w imię sprawiedliwości i porządku, ale jednak niedopuszczalne?
Właśnie ta sprzeczność tak mocno jest w dziele Scorsese widoczna; czuć jakiś niepokój w całym filmie, aż do końcowego wybuchu niepohamowanej przemocy ze strony głównego bohatera. Czyż ochrzczenie go bohaterem przez prasę i społeczeństwo nie jest niemoralne, podobnie jak niemoralny wydaje się być czyn Travisa? A może jednak warto wymierzać sprawiedliwość, nieważne jakimi środkami, byle oczyścić cały brud tego świata?
Dziś już takie filmy nie powstają w Ameryce. Żaden ze świeżych filmów, jakie widziałem w ostatnim czasie, a powstałych w tym kraju, nie wywołał u mnie takiego dziwnego wrażenia, a jednocześnie zadawaniu tylu niewygodnych pytań. W porównaniu z najnowszym dokonaniem Martina - "Infiltracją", "Taksówkarz" jest lepszy w każdym aspekcie, może poza ogładą wizualną, co jest raczej oczywiste, gdyż nowe filmy są po prostu lepsze technicznie. A przede wszystkim emanuje z niego taka ambiwalencja i napięcie, że nie sposób go po prostu obejrzeć i zapomnieć. Film brutalny, realistyczny, ale i w jakiś sposób oniryczny, zmysłowy, działający mocno na wyobraźnię. Mówiąc krótko - niezwykły i nieszablonowy w każdym tego słowa znaczeniu.
Ale ostrzegam: trzeba do niego dorosnąć, nie warto oglądać go na siłę, oczekując strzelanin i taniej rozrywki. To nie ten poziom, nie ten ciężar gatunkowy.
Moja ocena nie może być inna niż 10.